I'm very happy that in my entire career, I almost always got very positive reviews. Of course over the decades there's also a handful of negative ones. However, never ever someone wrote such bitter words about my music as Tjako Fennema did for Opus Klassiek, when he reviewed my latest album For Mattia.
Warning ! If you like the Third Symphony by Gorecki, or Einaudi or Canto Ostinato by Simeon ten Holt, I wouldn't read this review.
Here's the review in
Dutch. Below I added a quickly written (and hence perhaps a bit clumsy) translation.
If you don't know the album yet, you can listen to the album in the player below. Or go to Spotify.
I'm very, very, very curious about your opinion about this review !!!! Please leave you comment below. Thanks, Douwe
REVIEW IN OPUS KLASSIEK - TJAKO FENNEMA
Douwe Eisenga's album and CD are beautifully presented! A feeling of luxury flows through the veins when you open the DVD digipack triptych with a CD, but above all while unpacking the 180 gram
virgin white LP in a flip cover. The choice is up to the buyer. The typography of both packages is exemplary, the words of thanks and reverences are overwhelming but nothing about composer and
pianist Douwe Eisenga (1961). He studied in Groningen, already wrote a large-scale requiem, a piano concerto and works for a variety of instrumentations, in which, among others, the Aurelia
saxophone quartet and the Cello8tet collaborated.
Anyone wading past Gorecki's Third Symphony and not yet fed up with pensive music may end up with the searching, babbling and endless sounds of cult pianist / composer Ludovico Einaudi. For your reviewer, that is the moment when he drops out. It is too universal suffering. But it is widely supported, as witnessed by the impressive sales figures of his CDs. It has been around 40 years since New Age Music was introduced. If we stay within our borders, then Ten Holts Canto Ostinato from 1976, which came to full bloom at the end of the last century with lots of and performances of all shapes and sizes, preferably to listen to in groups on a mattress on cold church floors. But that composition is also in my allergy corner, so be it. There is certainly a new audience for it and I am also surprised that all of this repertoire has its own sales outlets, locations where incense smell and henna compete for priority and where the Happinez magazine is eagerly grabbed. That kind of places! Is it all too vague to me or can't I keep up with the spirit of the times?
Nothing but praise for the piano recording of Douwe Eisenga that was made with great care and with the best recording equipment, with perhaps a fraction of too much (artificial) reverb. The project is also available on sheet music and furthermore in all digital formats. The LP sounds a bit different than the CD, but the variables for both LP production and playback (the pickup element) are therefore larger than for the CD. It is also worth noting that the LP is pure white and the label pitch black, a special experience to put such a thing on the turntable!
I have forgotten the source for a moment, but the story is about a composer who plays for a well-known critic’s his latest work: "What do you think?" is the question. "45 minutes 4 seconds" is the answer and I agree , regarding this production.
Postscript
To clear my ears from this difficult listening exercise, I put a CD with Scarlatti Sonatas / Ivo Pogorelic in the CD drawer. A blessing for the ear, I notice. Until two adolescent neighbor girls step in: "what a nervous music, sir!"
Write a comment
Clibber J (Monday, 13 May 2019 19:34)
How bizarre to read a whole review that says almost nothing about the actual music! The reviewer loves the packaging and the marketing, wants to know more about the man Douwe Eisenga himself, and has lots of good things to say about the high quality production and recording and performance. However, they completely gloss over the pieces/tracks themselves, instead calling it all New Age music, made for hippies. And that they loathe this type of music. It's OK to dislike all of the music on the album, but to give an inaccurate description of the composer's style of music (and audience!) is disappointing. The review is certainly entertaining! I had a good laugh at how silly it is. Best to let this one roll off your back, Douwe!
Arno van der Heyden (Sunday, 26 May 2019 09:36)
"Best to let this one roll off your back, Douwe!" says Clibber J.
I fully agree.
André van Eenennaam (Sunday, 26 May 2019 09:42)
This man uses the review only to release his own allergies.
Okay, tast is very personal.
But we here little or nothing about how the music tasted and why.
So, to little, to easy.
Be glad, Be Glad, for ………...the Song has no ending…………………………………...
Ben Tutert (Sunday, 26 May 2019 10:43)
The article gives me an insight view in the opinion of the writer towards a certain style of music. In the end he gives me the answer to see his opinion in perspective by the words of his adolescent neighbor girls.
It's an opinion and not a intellectual critical review.
Miriam van Praag (Sunday, 26 May 2019 11:23)
Beste Douwe,
Ik ben sprakeloos ..
Deze agressieve azijnpisser kan het beste met stilte..........worden geparkeerd in een duister kantoortje.
Geen gevoel voor de tijdsgeest ����♀️��
Willem van der Ham (Sunday, 26 May 2019 12:48)
Een stukje van een wat zoekende recensent die erg met zichzelf is ingenomen, zich daarom verliest in clichématige mooischrijverij, maar eigenlijk geen mening heeft.
A review from a somewhat soul searching reviewer who is very pleased with himself, therefore loses himself in clichéd fine-writing, but actually has no opinion.
Sjoerd W. Bijleveld (Sunday, 26 May 2019 14:56)
Hallo Douwe,
Ik zou mij niet druk maken om zo'n onbenullige recensie (zo je dat woord al mag gebruiken). De schrijvers hierboven hebben al een en ander juist verwoord en ik onderschrijf die woorden van harte! Ik voelde mij trouwens bij een bepaalde passage bijna persoonlijk beledigd door zijn diskwalificatie van de liefhebbers van de Canto Ostinato. Ik kwam voor het eerst met die muziek in aanraking toen op een bijeenkomst die muziek op de achtergrond werd afgespeeld en ik mijn aandacht niet bij het gesprek kon houden, maar steeds weer naar die muziek werd getrokken. Nadien ben ik een fervente liefhebber geworden van het werk van Simeon ten Holt en heb zelfs ook een partij gespeeld bij de uitvoering met 4 piano's en dans. Diezelfde emotie die ik nog steeds voel bij de Canto, had ik ook toen ik voor het eerst For Mattia hoorde en ervaar die nu ook bij de meeste van je muziek op je nieuwe CD.
Jack Seefeldt (Sunday, 26 May 2019 15:10)
I think I'm missing some of the nuances reading the review in translation. "It is too universal suffering." Huh? That's an odd, non-idiomatic comment as rendered. I assume—or hope, anyway—that it makes more sense in the original Dutch.
I have the complete set of Minimal Piano Collection recordings by Jeroen van Veen and company (which includes some of Eisenga's compositions). My daughter, a university-trained musician and music educator, can barely stand to be in the house when I'm playing the minimalist and post-minimalist stuff.
There's a point at which the listener gets past hearing only the repetitiveness and begins to truly hear the music in its particular vernacular. Before that point, it apparently can be unpleasant or even downright painful.
I get the impression that Mr. Fennema is in the same place as my daughter: neither of them has gotten there yet, and perhaps they never will. That's sad. Like color-blindness, it's a deficiency that blocks out a whole area of esthetic experience. Maybe someday the veil will lift and they'll have a glorious new world of listening to explore. Let's hope.
In the mean time, Mr. Eisenga, it's not your music that's deficient, it's their ability to hear it.
Evert (Sunday, 26 May 2019 15:25)
Mijn opvatting van deze recensie? 50 regels en een naschrift.....
Maar dat is flauw. Laat ik me niet tot dat niveau verlagen.
Een bijzondere recensie. Mooi lettertype, in grammaticaal correct Nederlands. Hij dreigt voor een moment inhoudelijk te worden en in te gaan op het gerecenseerde materiaal, maar buigt gelukkig bijtijds af naar de recensent zelve en zijn persoonlijke opvattingen, vooroordelen en frustraties.
Zijn luistertips zijn zeker waardevol. Gorecki is het niet helemaal voor mij, maar meneer Einaudi is prima aan te horen. Dus eigenlijk ben ik wel benieuwd waar de goede man nog meer op afknapt. Kan ik mijn voordeel mee doen. Misschien dat hij daar in een willekeurige volgende recensie op in kan gaan.
Natuurlijk Scarlatti ook even beluisterd. En ja, als dat muziek is waar iemand echt helemaal blij van wordt, of dat zelfs als “een weldaad voor de oren” omschrijft, dan snap ik dat For Mattia nog net even te hoog gegrepen is. Dat geeft verder niet. Het valt ook niet mee, al die nieuwlichterij van na 1800. Daar heb ik begrip voor. En het is niet iedereen gegeven om niet alleen met zijn oren, maar ook met zijn hart en zijn gevoel te luisteren.
Mijn hoop is gevestigd op zijn buurmeisjes. Meiden, loop wat vaker bij die man binnen en praat wat met hem. Misschien dat het dan nog goed komt.
Ben de Reu (Sunday, 26 May 2019 19:59)
De recensie bestaat uit 42 zinnen. Het naschrift over zijn favoriete muziek eindigt met het commentaar van twee buurmeiden; zegt genoeg....
Ad (Monday, 27 May 2019 11:23)
Dat sommige mensen niet in staat zijn met hun tijd mee te gaan of de tijdgeest aan te voelen, is helemaal niet zo erg. Maar het wordt ergerlijk als daaraan allerlei oordelen worden gekoppeld over soorten muziek waar de resencent blijkbaar weinig oor voor heeft, laat staan de oordelen over degenen die de muziek waarover het gaat juist erg kunnen waarderen.
Ik zit er niet op te wachten om dat soort oordeel over me heen te krijgen. Ik geniet liever gewoon van de prachtige muziek die Douwe Eisenga heeft geschreven.
Zeb (Monday, 27 May 2019 19:32)
Apologies in advance .. Please feel free to delete.
If one is carelessly painting broad strokes, one might wonder about the moment that the neighboring adolescent girls stepped in. Perhaps he has a side job in child care to support himself?
Ellen Verhagen (Monday, 10 June 2019 07:22)
tja, met zijn review kun je niks. Zijn boodschap is duidelijk: misschien zit hij zelf ergens mee. Het was het beter voor hem geweest als hij leefde in de in de tijd van Scarlatti... Maar we leven nu, en de muziek van Douwe is van deze tijd. Het antwoord op de hectiek ind de wereld. Van schone eenvoud met een diepgaande beleving tot gevolg. Melodische patronen die door elkaar verweven zijn, met heldere bovenklanken klanken, en soms diepe bassen, met vertraging (van de tijd?) en snelheid waar het past. Het leert je zelfs anders kijken naar je omgeving, met aandacht voor details. Zoals vroeger, als je een miertje over de grond zag rennen, een vlinder je plotsklaps voorbij vloog, en je zag wanneer het eerste kikkerdril in de sloot was en de boterbloemen met fluitenkruid aan de slootkant groeide en nog groeit! Iedere keer weer als ik het zelf speel, zowel voor mij als pianist als de luisteraar, een plezier om naar te luisteren. Mijn publiek wil alleen maar meer horen, maar daar zal Tjako niet onder te vinden zijn....
Aart van der Wal (Friday, 23 August 2019 15:06)
Dag Douwe,
Je hebt een 'leuke' discussie losgemaakt! Ik heb de cd eveneens van TRPTK ontvangen en mijn conclusie was: "niet recenseren, valt buiten je horizon". Maar als ik hem zou hebben gerecenseerd? Dan zou het evenmin een enthousiast verhaal zijn geworden. Aan de hand van de reacties op je site trek ik helaas de conclusie dat fora e.d. in de 'virtuele wereld' nog steeds worden overladen met nitwits en taalknoeiers. Jammer. Desondanks: alle succes van de wereld voor iets waar ik geen kwartier naar kan luisteren. Groet, Aart
Paul Arts (Tuesday, 19 October 2021 21:34)
Muziek is zoiets persoonlijks, dat laat zich niet definieren in een enkele recensie, of deze nu positief dan wel negatief is. Muziek is per definitie: emotie. Het raakt je of het raakt je niet.
Persoonlijk ben ik zeer gecharmeerd van muziek in de lijn van Ludovico, Einaudi, Wim Mertens, Philip Glass, Arvo Part, Joep Beving en ga zo maar door. Soms verstild, dan weer lyrisch. Maar vooral mooi. Althans, dat is mijn persoonlijke opvatting. En getuige de recordverkopen van dit genre minimal (what's in a name) music is dat niet enkel MIJN opvatting.
Die recensie in Opus? Ach, who cares? I certainly don't. Vervelend is het natuurlijk wel voor diegene die zich door zo'n enkele recensie laat leiden en niet meer de moeite neemt om zelf te gaan 'oor'delen.